Kliker.info

Prije svega slavljenje 9. januara je kopanje po živim ranama porodica preko 30.000 civilnih žrtava ratnih zločina i genocida, mahom Bošnjaka, Bosanaca i Hercegovaca, bosanskih Muslimana, koje su počinile oružane snage devetojanuarske Republike Srpske (RS), kaže u razgovoru za Danas Srđan Šušnica, kulturolog, pravnik i publicista iz Banjaluke komentarišući neustavni Dan Republike Srpske.

Dodaje da ove „republiko-srpske parade i obilježavanja 9. januara odavno nisu lokalni problem, a od skora ni samo regionalni problem“.

Naš sagovornik je vrsni poznavalac političkih i bezbjednosnih pitanja, a posebno malignih spoljnih uticaja na Bosnu i Hercegovinu. Između ostalog, bavi se kulturološkim istraživanjima bosanskih i balkanskih tema, pisanjem i društvenim aktivizmom okrenutim protiv kulture zaborava, istorijskog revizionizma, nacionalizma i fašizma.

U šta se ovaj neustavni praznik pretvorio?

– Taj praznik zločina je u međuvremenu postao izjava političke volje na neka tri nivoa. Na nivou pitanja šta je bio i jeste pristup i cilj velikosrpskog nacionalizma u Bosni i Hercegovini (BiH); na nivou pitanja šta želi Srbija i velikosrpska ideja u regionalnim okvirima, te na nivou pitanja kakvom ili kojem ideološko-političkom poretku vrijednosti i geopolitičkom opredjeljenju stremi velikosrpska politička elita u regionu.

Na prvom nivou to je dominacija zakona sile nad silom zakona i nad zdravim razumom. Militantno, protivustavno praznovanje 9. januara ustvari je sezonski rimejk modus operandi-ja zločina zvanog ‘stvaranje RS-a’.

Pazite, taj praznik je utvrdila nelegitimna i odmetnička tzv. ‘narodna skupština RS’ svojim Zakonom o slavama i svetkovinama u decembru 1992. da bi mlade srpske generacije sa ushićenjem obilježavale zasjedanje jedne neustavne i pobunjeničke tzv. ‘skupštine srpskog naroda u BiH’ u januaru 1992. na kojem je usvojena jednako neustavna, kriminalna i međunarodno nikada priznata tzv. ‘dekleracija o proglašenju RS-a’.

Nakon samoproglašenja RS-a 9. januara, ista ta odmetnička skupština usvojila je niz strategijskih i operativnih odluka kojima se postavljaju ratni ciljevi RS i nalažu ratne akcije osvajanja teritorija, odvajanja srpskog od nesrpskog stanovinštva i uklanjanje nesrpskog sa osvojene teritorije.

Tog 9. januara makijavelistički je ozakonjen genocid kao alat i učinjen je prvi formalizovani korak u provođenju politike istrebljenja nad ne-Srbima na osvojenoj teritoriji, ali politike terorisanja građana BiH u opkoljenim gradovima i enklavama.

To je čin kojim je ozakonjen kulturocid i negiranje Bosne, zatiranje bosanskohercegovačke istorije i kulturnog nasljeđa, kojim je uništeno društveno i kulturno tkivo onakve BiH kakvu pamte generacije rođene prije druge polovine 1970tih.

To je velikosrpski pristup u BiH, bio i ostao. Što možeš od Bosne prisvoji, što ne možeš prisvojiti ubij i uništi, što ne možeš uništiti negiraj, ignoriši i drži pod čizmom.

Milorad Dodik, predsjednik RS, se, reći će lideri takozvane Osmorke koji su sa njim sklopili koalicioni sporazum o formiranju vlasti na državnom nivou, promijenio?

– Neozbiljne su, manipulativne i opasne izjave kojima se relativizuje velikosrpski nacionalizam, a Dodik proglašava za tobož reformisanim i umirenim. Danas smo svjedoci da i Dodik i vaskolika velikosrpska politička elita, svakodnevno poručuje isto što i 1992. – da ne poštuje institucije, istoriju, kulturnu posebnost, nezavisnost, suverenost i teritorijalni integritet BiH.

Deklamacije o poštovanju teritorijalnog integriteta BiH koje se prevaljuju preko usta Aleksandra Vučića i inih su notorna laž u službi laži. A sve u vezi sa RS je laž.

Znate onu Kišovu, ‘gdje je sve laž, ništa nije laž’, ‘gdje svi lažu, niko ne laže’. Nažalost to je Srbija, to je srpski narod danas, posmatran iz mefistovske tame tog 9. januara. Poslije tog 9. januara istorija srpskog naroda se nije mogla drugačije ispisati – to je dan pada u moralni ambis sa pozicije jedne od najvećih žrtava nacizma i fašizma 20. vijeka.

Šta je uslijedilo?

– Na drugom nivou to je nastavak provođenja ratnih ciljeva u regionu drugim sredstvima. Sam 9.januar i kao čin, i samo njegovo obilježavanje je postao prvorazredni događaj u kalendaru i agendi velikosrpskog nacionalizma i velikodržavne politike Srbije danas.

Upornost sa kojom se pansrpski nacionalisti iz cijelog regiona okupljaju oko tog praznika, količina političke sakralnosti koju Crkva Srbije (SPC) pripisuje RS-u kao o novoj „zavetnoj, svetoj zemlji“, „novom Kosovu“, zatim osionost i bahatost sa kojom se sa tih parada šalju poruke svima pa i Zapadu – govore o fanatizmu i klero-nacionalističkom fundamentalizmu političkih režima u Beogradu i Banjoj Luci i njihovih trabanata u Crnoj Gori i na Kosovu.

Ali i o stepenu fanatizma, radikalizma i zaluđenosti srpskog naroda, svih i svuda. No to nije ništa novo.

Značaj RS-a pred samu smrt formulisao je i Dobrica Ćosić u Memorandumu 2, parafraziram: RS je najmlađa srpska država i najveća srpska pobjeda u 20. vijeku; RS dio je Bosne i Hercegovine (BiH) samo privremeno i treba učiniti sve da se u političkom jeziku, diskursu i političkoj akciji RS otjelovi kao suverena teritorija i država, a BiH kao zabluda Zapada i neuspješna unija tri suverena naroda i dvije suverene države koja se treba mirno raspasti; kada konstalacije moći u regionu, kontinentu i globalno budu stvorile povoljne uslove RS se treba osamostaliti i priključiti savezu srpskih država.

U godini prve ruske invazije na Ukrajinu, 2014, okupljanje pansrpske političke, crkvene, dinastičke, intelektualne i vojne elite na Vidovdan u Andrićgradu, u genocidom poharanom Višegradu, prvoklasni je politički i simbolički izraz značaja RS-a za velikosrpsku ideju u 21. vijeku.

Bio je to politički događaj obavijen oko ideje Memoranduma, a od te 2014. obilježavanje 9. januara postaje prvorazredni politički čin.

Svjedoci smo da naoružani pripadnici SAJ-a MUP-a RS marširaju i u glas pevaju koračnicu „Za krst“ (‘Srba ima kao lista, nema više komunista. Za krst, za krst, Nemanjića, za slavu, za slavu, Obilića’..).  Dodik je juče odlikovao Putina u jeku rata u Ukrajini, ali i srpskog patrijarha Porfirija. 

– Na trećem nivou to je ta militarizacija, pravoslavna teokratizacija i rusifikacija politike, države i društava u Srbiji i zemljama „srpskog sveta“, potpuno oslanjanje na Rusiju i druge post-moderne diktature, te odbacivanje i zatiranje demokratskog pluralizma, individualizma, liberalizma i međunarodnog poretka zasnovanog na multilateralizmu i ljudskim pravima.

Jednostavno rečeno velikosrpski nacionalizam je dočekao povoljni globalni trenutak za sopstvenu revitalizaciju u regionu.

Kriza, moglo bi se ustvrditi i bolna promjena paradigmi liberalnog svjetskog poretka od početka Bušovog rata protiv terora, uspona neokonzervativaca, uspona Putina u Rusiji i finansijskog sloma 2007. na ovamo, stvorili su politički novogovor i prostor u kojima se etno-teritorijalni zahtjevi, promjene granica, istorijska prava, istorijski revanšizmi, resentimani prema fašizmu, tiranijama i diktaturama, različite forme rasizma i neofašizma, postepeno normaliziraju i postaju djelujuća politika na svim nivoima.

To je pogotovo slučaj u društvima bez ili sa slabom tradicijom liberalizma i demokratskog uređenja, kakva su sva post-jugoslovenska i šire istočno-evropska društva. Pazite, u takvom novom vrlom svijetu, taj 9. januar je velikosrpskim nacionalistima podsjetnik na ‘slavno’ doba kada su oni bili avangarda novog fašizma i post-liberalnog poretka. Kada su oni tada postavljali pozornicu za konačno rješenje ‘srpskog pitanja’ a posljedično konačno rješenje za muslimane, nehrišćane, obojene, ni Orban, ni Tramp, ni Banon nisu bili ni na vidiku.

Ni Moskva ih tada nije mogla ili htjela razumijeti. Za razliku od danas, kada se Moskva, Beograd i Banja Luka savršeno dobro razumiju i koordiniraju, i kada se na svečanoj akademiji povodom tzv. dana RS u Banjoj Luci dodijeljuje RS-ovski orden međunarodnom teroristi i ratnom zločincu Vladimiru Vladimiroviču.

Šta stane između 9. januara 1992. i 9. januara 2023.?

– Citiraću jednog kanadskog novinara, neokonzervativca i islamofoba Mark-a Steyn-a, koji u svojoj knjizi ‘America alone’ 2006. godine piše: „U demokratskom dobu ne možete se boriti protiv demografije – osim kroz građanski rat.

Srbi su to shvatili – kao što će i drugi kontinentalci u godinama koje dolaze: ako ne možeš nadmašiti neprijatelja, ubij ga. Problem s kojim se Europa suočava je da je demografski profil Bosne sada model za cijeli kontinent.“ Evo to je manje više suština koja stane između svaka dva 9. januara!

Naravno ova suština na Balkanu, za razliku od Amerike i ostatka Evrope ima svoje kulturne posebnosti, istorijsku dinamiku i socijalne valere, ali sva suština 9. januara stane u jednu solidnu masovnu grobnicu, npr. u onu za sada najveću iz ratova 1990-ih u naselju 13. maj u Batajnici, koja broji 744 albanska civila, više od sedamdesetoro djece.

Isto kao što suština Gleichschaltunga i 30. januara 1933. kada Hitler dolazi na vlast u Njemačkoj može da stane u jedan solidan kamp smrt, poput npr. Treblinke.

Gdje je BiH danas, u šta gleda? 

– Teško je pitanje u šta Bosna danas gleda! Glada u budućnost koja turobno liči na recentnu prošlost. Kompozicija velikosrpskog fundamentalizma i iredentizma u BiH je došla do tačke bez povratka, dobija na ubrzanju, i neće se zaustaviti.

Za sebe je zakačila i patuljasti hercegovačko-hrvatski etno-nacionalizam i zajedno guraju Bosnu i novu provaliju. BiH je preslaba država, blokirana i izjedena iznutra korupcijom, velikosrpskim i hrvatskim centrifugalnim nacionalizmom, sa slabim institucijama, sa nerazvijenim sigurnosnim i odbrambenim sektorom, sa političkim liderima u Sarajevu, svih partijskih boja, koji su blago rečeno podkapacitirani da bi vodili i opštinu i kanton a kamoli jednu državu.

Dodik je mogao biti zaustavljen najkasnije tamo negdje 2012. ili 2013., ali poslije toga on i njegova politika su nedodirljivi. Državne institucije nemaju snagu da provedu u dijelo odluku Ustavnog suda BiH koji je još krajem 2015. godine eksplicitno utvrdio da je obilježavanje 9. januara neustavno i diskriminatorsko za građane RS koji nisu Srbi.

Šta više režim u RS je kao odgovor na odluku Ustavnog suda, uradio kozmetičke izmjene zakona o praznicima, zadržao 9. januar kao praznik, a formalno izbacio vjerski segment te počeo sa ovim pompeznim proslavama i militantnim paradama.

Prva je bila upravo u januaru 2016. Zatim je uslijedila nova odluka Ustavnog suda o neustavnosti tog praznika, pa referendum o tzv. danu RS krajem 2016, koji je također proglašen neustavnim, kao i svi njegovi rezultati i učinci. Dodik je zbog tog referenduma i dospio na crnu listu američke vlade. Malo je poznato da su u oktobru 1992. Narodna skupština i Ustavni sud Republike BiH, jedine tada legitimne, legalne i međunarodno priznate državne institucije na teritoriji BiH, ukinuli i proglasili protivustavnim i nevažećim sve odluke tzv. ‘skupštine srpskog naroda u BiH’ počev od sjednice 24. oktobra 1991, kada je formirana ova pobunjenička skupština, preko sjednice 9. januara zaključno sa 28. februarom 1992, kada je usvojen tzv. ustav RS.

Predsjednik SDP Nermin Nikšić i koalicioni partner Dodikovog SNSD i Čovićevog HDZ vezano za nedavno nanovo usvojeni Zakon o nepokretnoj imovini u RS kaže: “Kakve koristi od toga na koga će se knjižiti neka njiva, ako nema ljudi u BiH?“…  Kako tako olako pristajanje na politike Karadžića, Miloševića, Šešelja, Krajišnika, Ćosića, SPC…? Koliko juče Nikšić je govorio da je NATO prioritet BiH sada je i taj priroritet ostavljen po strani jer se ne sviđa Dodiku. Koji je to interes u pitanju da partije, koje se deklarišu kao građanske, idu uz dlaku nacionalistima?

– Da, mnogo se priča na tu temu, ovih dana. Čujte nomenklatura Nikšićevog SDP-a nije građanska, već partija neoboljševičkog klijentalizma, koja se bori samo protiv SDA, a uz dlaku ide drugim bošnjačkim desničarima te srpskim, i sekundarno hercegovačko-hrvatskim nacionalistima, mada mislim da SDP nimalo nije iskren prema potonjima.

Prvo, na sceni je svojevrsna ‘dritanizacija’ Federacije Bosne i Hercegovine (FBiH), ali bez litija, a ovaj danas SDP ima ulogu koju je imala URA u Crnoj Gori, a ona se da sumirati u sljedeće: zavesti dio bosansko-hercegovačkih lijevo i liberalno, uglavnom prozapadno i pro-NATO orijentisanih glasača, mahom u FBiH i među izbjeglicama iz RS-a rasutih po svijetu, pričom o borbi protiv korupcije, o antifašizmu, ZAVNOBiH-u, sekularizmu, jedinstvenoj BiH, o borbi protiv nacionalnih podjela i sukoba, itd. – a onda njihove glasove isporučiti Dodiku, Čoviću, Konakoviću i drugim derivatima SDA, što za delegate u domovima naroda, što za sastav novih vlada.

To zavođenje se dešavalo na razlitim nivoima, ali najviše se zasnivalo na teškom animozitetu, pa i mržnji dijela glasača prema SDA, što nimalo ne čudi obzirom na ‘stil’ vladanja bračnog para Izetbegović. S druge strane, značajnu ulogu u tome je igrao i friški SDP-ovac, bivši Dodikovac, Vojin Mijatović. On je ustvari nesuđeni ‘Dritan’, ali čujte nikada se ne zna u Bosni. SDP je preko njega i drugih igrala na resentiman Bošnjaka, pogotovo onih u dijaspori, prema prijeratnom zajedničkom i mirnom životu.

Čudan je taj psihološki mehanizam. Nakon rata i, mogu slobodno reći, velike izdaje koju su Bošnjaci doživjeli od svojih susjeda Srba, danas će svaka pojava Srbina koji u političkoj areni, kako g. Mijatović kaže ‘igra za Bosnu’ i maše bosanskim zastavama po Banjoj Luci, kod dobrog dijela Bošnjaka izazvati lavinu pozitivnih emocija.

Ta nostalgija i želja za povratak u izgubljeni raj je jača od racia, pa čak i očigledna preispoljnost g. Mijatovića mnogim nije bila uočljiva.

Drugo, ideološko-vrijednosni koordinatni sistem SDP-a kojeg danas suvereno kroje g. Žarko Papić, g. Nikšić i profesor Enver Kazaz, će mnoge iznenaditi, jednom kada SDP postane vlast.

Njihove recenten prilično konfabulatorne izjave su već mnoge zaprepastile. Interesi SDP-a i velikosrpskih nacionalista u Banjoj Luci i Beogradu uglavnom se podudaraju po pitanjima spoljne politike.

I Dodik i SDP, ako smijem dodati i Beograd i Moskva, dijele identične stavove u pogledu pristupanja BiH NATO savezu i EU. Samo je pitanje stila izvedbe, a SDP će kao friška anti-NATO zvijezda na političkom nebu tek morati izučiti vještine eksavaže i kritike NATO-a. Nadalje, SDP dijeli iste ili slične stavove sa Beogradom i Banjom Lukom po pitanjima Otvorenog Balkana, priznavanja Kosova, tzv. ‘crnogorskog pitanja’ kao unutrašnjeg srpskog pitanja, te pitanja neutralnosti spram rata u Ukrajini i sankcija prema Rusiji.

Zato smatram da je potpisana koalicija antiSDA-ovske opozicije u FBiH sa Dodikom, prije svega poravnjavanje SDP-a na liniji sa Beogradom, a posljedično i Moskvom. Za SDP, Čović je tu nezaobilazan više jer je on Dodikov privjesak i proteže, nego zbog vlasti u FBiH.

Treće, arhitekti dolazeće državne koalicije su osovina SDP-Konaković (Elmedin) i Vučić-Dodik, a na stolu su veliki energetski i drugi projekti za koje Vučić nudi lične udjele u poslovima i Nikšiću i Konakoviću i njihovim porodičnim i partijskim nomenklaturama po dubini.

Prije svega slavljenje 9. januara je kopanje po živim ranama porodica preko 30.000 civilnih žrtava ratnih zločina i genocida, mahom Bošnjaka, Bosanaca i Hercegovaca, bosanskih Muslimana, koje su počinile oružane snage devetojanuarske Republike Srpske (RS), kaže u razgovoru za Danas Srđan Šušnica, kulturolog, pravnik i publicista iz Banjaluke komentarišući neustavni Dan Republike Srpske.

Dodaje da ove „republiko-srpske parade i obilježavanja 9. januara odavno nisu lokalni problem, a od skora ni samo regionalni problem“.

Naš sagovornik je vrsni poznavalac političkih i bezbednosnih pitanja, a posebno malignih spoljnih uticaja na Bosnu i Hercegovinu. Između ostalog, bavi se kulturološkim istraživanjima bosanskih i balkanskih tema, pisanjem i društvenim aktivizmom okrenutim protiv kulture zaborava, istorijskog revizionizma, nacionalizma i fašizma.

Milorad Dodik, predsjednik RS, se, reći će lideri takozvane Osmorke koji su sa njim sklopili koalicioni sporazum o formiranju vlasti na državnom nivou, promijenio?

– Neozbiljne su, manipulativne i opasne izjave kojima se relativizuje velikosrpski nacionalizam, a Dodik proglašava za tobož reformisanim i umirenim. Danas smo svjedoci da i Dodik i vaskolika velikosrpska politička elita, svakodnevno poručuje isto što i 1992. – da ne poštuje institucije, istoriju, kulturnu posebnost, nezavisnost, suverenost i teritorijalni integritet BiH. Deklamacije o poštovanju teritorijalnog integriteta BiH koje se prevaljuju preko usta Aleksandra Vučića i inih su notorna laž u službi laži. A sve u vezi sa RS je laž.

Znate onu Kišovu, ‘gdje je sve laž, ništa nije laž’, ‘gdje svi lažu, niko ne laže’. Nažalost to je Srbija, to je srpski narod danas, posmatran iz mefistovske tame tog 9. januara. Poslije tog 9. januara istorija srpskog naroda se nije mogla drugačije ispisati – to je dan pada u moralni ambis sa pozicije jedne od najvećih žrtava nacizma i fašizma 20. vijeka.

Šta je uslijedilo?

– Na drugom nivou to je nastavak provođenja ratnih ciljeva u regionu drugim sredstvima. Sam 9.januar i kao čin, i samo njegovo obilježavanje je postao prvorazredni događaj u kalendaru i agendi velikosrpskog nacionalizma i velikodržavne politike Srbije danas.

Upornost sa kojom se pansrpski nacionalisti iz cijelog regiona okupljaju oko tog praznika, količina političke sakralnosti koju Crkva Srbije (SPC) pripisuje RS-u kao o novoj „zavetnoj, svetoj zemlji“, „novom Kosovu“, zatim osionost i bahatost sa kojom se sa tih parada šalju poruke svima pa i Zapadu – govore o fanatizmu i klero-nacionalističkom fundamentalizmu političkih režima u Beogradu i Banjoj Luci i njihovih trabanata u Crnoj Gori i na Kosovu.

Ali i o stepenu fanatizma, radikalizma i zaluđenosti srpskog naroda, svih i svuda. No to nije ništa novo. Značaj RS-a pred samu smrt formulisao je i Dobrica Ćosić u Memorandumu 2, parafraziram: RS je najmlađa srpska država i najveća srpska pobjeda u 20. vijeku; RS dio je Bosne i Hercegovine (BiH) samo privremeno i treba učiniti sve da se u političkom jeziku, diskursu i političkoj akciji RS otjelovi kao suverena teritorija i država, a BiH kao zabluda Zapada i neuspješna unija tri suverena naroda i dvije suverene države koja se treba mirno raspasti; kada konstalacije moći u regionu, kontinentu i globalno budu stvorile povoljne uslove RS se treba osamostaliti i priključiti savezu srpskih država.

U godini prve ruske invazije na Ukrajinu, 2014, okupljanje pansrpske političke, crkvene, dinastičke, intelektualne i vojne elite na Vidovdan u Andrićgradu, u genocidom poharanom Višegradu, prvoklasni je politički i simbolički izraz značaja RS-a za velikosrpsku ideju u 21. vijeku.

Bio je to politički događaj obavijen oko ideje Memoranduma, a od te 2014. obilježavanje 9. januara postaje prvorazredni politički čin.

Svjedoci smo da naoružani pripadnici SAJ-a MUP-a RS marširaju i u glas pevaju koračnicu „Za krst“ (‘Srba ima kao lista, nema više komunista. Za krst, za krst, Nemanjića, za slavu, za slavu, Obilića’..).  Dodik je juče odlikovao Putina u jeku rata u Ukrajini, ali i srpskog patrijarha Porfirija. 

– Na trećem nivou to je ta militarizacija, pravoslavna teokratizacija i rusifikacija politike, države i društava u Srbiji i zemljama „srpskog sveta“, potpuno oslanjanje na Rusiju i druge post-moderne diktature, te odbacivanje i zatiranje demokratskog pluralizma, individualizma, liberalizma i međunarodnog poretka zasnovanog na multilateralizmu i ljudskim pravima.

Jednostavno rečeno velikosrpski nacionalizam je dočekao povoljni globalni trenutak za sopstvenu revitalizaciju u regionu. Kriza, moglo bi se ustvrditi i bolna promjena paradigmi liberalnog svjetskog poretka od početka Bušovog rata protiv terora, uspona neokonzervativaca, uspona Putina u Rusiji i finansijskog sloma 2007. na ovamo, stvorili su politički novogovor i prostor u kojima se etno-teritorijalni zahtjevi, promjene granica, istorijska prava, istorijski revanšizmi, resentimani prema fašizmu, tiranijama i diktaturama, različite forme rasizma i neofašizma, postepeno normaliziraju i postaju djelujuća politika na svim nivoima.

To je pogotovo slučaj u društvima bez ili sa slabom tradicijom liberalizma i demokratskog uređenja, kakva su sva post-jugoslovenska i šire istočno-evropska društva.

Pazite, u takvom novom vrlom svijetu, taj 9. januar je velikosrpskim nacionalistima podsjetnik na ‘slavno’ doba kada su oni bili avangarda novog fašizma i post-liberalnog poretka.

Kada su oni tada postavljali pozornicu za konačno rješenje ‘srpskog pitanja’ a posljedično konačno rješenje za muslimane, nehrišćane, obojene, ni Orban, ni Tramp, ni Banon nisu bili ni na vidiku.

Ni Moskva ih tada nije mogla ili htjela razumijeti. Za razliku od danas, kada se Moskva, Beograd i Banja Luka savršeno dobro razumiju i koordiniraju, i kada se na svečanoj akademiji povodom tzv. dana RS u Banjoj Luci dodijeljuje RS-ovski orden međunarodnom teroristi i ratnom zločincu Vladimiru Vladimiroviču.

Aktuelna koalicija u FBiH ima podršku SAD.  

– Iako američka diplomatija u BiH i regionu za sada podržava neprincipjelnu koaliciju tzv. sedmorke sa Dodikom i Čovićem, vrlo se lako može desiti sličan obrt kao u Crnoj Gori, gdje su nakon tapšanja po ramenu brzo krenula lupanja po čelu.

Vašington zasigurno ne podržava disoluciju BiH, ali stav američke diplomatije spram državnog uređenja, suverenosti i mandata države BiH i njene faktičke nezavisnosti od Srbije, nije toliko definisan i čvrst kao po pitanju teritorijalnog integriteta.

Za njih BiH će ostati dejtonska sa nepromjenjenim granicama, i u ovakva kakva je sada, i kao unija ili labava konfederacija dva ili tri ili četiri državna entiteta.

Mislim da je SDP svjestan ove varijacije, i uz razumjevanje Vašingtona, neće se protiviti pravno-ekonomskim i političkim dogovorima sa Dodikom i Vučićem koji će de facto ili de jure mijenjati karakter države ili koji će osigurati veću intruziju i kontrolu Srbije nad kritičnom infrastrukturom BiH i FBiH. Štaviše mislim da će i SDP i NiP aktivno učestvovati u daljoj decentralizaciji i dekoncentraciji državne vlasti, radi konsolidacije političke moći u jednom dijelu FBIH.

Procjena ovakvih kretanja odgovara i globalnim neokonzervativnim trendovima usitnjavanja, jakog etno-federalizma u zemljama u razvoju ili tzv. zemljama trećeg svijeta u pred ili post-konfliktnim dinamikama ili zaleđenim konfliktima.

Da li je ovo “posrbljavanje“ regiona koje narušava teritorijalni integritet suverenih država, po vašem mišljenju, deo jedne šire političke trgovine pod patronatom Zapada u smislu recimo da se izdejstvuje srpsko priznanje Kosova a da se Srbiji zauzvrat daju druge teritorije?

– Pazite, ovakvu BiH je omogućio Zapad. Nažalost, u dejtonsko-pariskom miru 1995. zapadne su diplomatije djelomično legitimizirale postojanje RS, oduzevši joj političke i pravne prerogative samostalne države, ali ostavljajući joj unutrašnji suverenitet visoko autonomne regije.

Zapad je pristao i tolerisao nastavak važenja ratnih zakona RS-a i kontinuitet unutrašnjeg subjektiviteta RS-a, i nije poduzeo potrebnu lustraciju zakona i inistitucija RS koji bi otklonili dobar dio uzroka rata ali i nepravednih posljedica genocida.

Zapad je samozadovljno tapšao sebe po ramenima zbog ‘najuspiješnije mirovne misije u istoriji UN-a’, a ignorisao je činjenicu da su upravo oni u Dejtonu legimitizirali stečevinu rata i genocida zvanu RS i to u kompletu – sam naziv RS, najveći dio teritorijalnih aspiracija zbog kojih se krenulo u rat, ustav i zakone, himnu, zastavu, grb, nasilno izmjenjenju demografiju, ideologiju, simboliku, nove srbijanizirane i de-bosnizirane nazive gradova, naselja, ulica, pa i taj praznik 9. januar. I taj orden RS kojim je juče okićen Putin, postoji u zakonu još od rata.

Istina je da su Visoki predstavnici i ustavni sud BiH, a nakon što je Haški tribunal nedvosmislno utvrdio zločinačku narav formiranja RS-a i genocidne namjere političkog i vojnog rukovodstva RS-a, počeli intezivnije da demontiraju neke dijelove ratnih paradržavnih struktura (pravosuđe, odbranu, obavještajne poslove, energetiku, telekomunikacije, itd.), ali su se ili prekasno ili premalo bavili pitanjima obrazovanja, kulturnih institucija, ekstremističkih ideologija, medija i govora mržnje, te narativa i simbola. Upravo na tom polju meke moći Zapad je izgubio bitku sa srpskim nacionalizmom.

Pristajanje Zapada na demokratske “prestupe” srpskih vlasti otvorilo je vrata ruskom uticaju. Ima li granice, ‘crvene linije ‘ kada će Zapad konačno promijeniti startegiju?

– Memorandum 1 i 2 su ugrađeni u temelje RS, a tu i takvu RS štiti zapadna diplomatija i Vašington pod devizom „mira“. To je gordijev čvor u kojeg je Beograd uspio zavezati zapadnu diplomatiju i sudbinu regiona. Tom čvoru je čak uspio pridodati i Putinovu Rusiju, i aktivno radi da pridoda i Kinu. Državnoj eliti Srbiji i velikosrpskom nacionalizmu je potreban takav milje, takva nedorečena i močvarna staništa, taj status ničije zemlje, jer je to najbolja brana od modernizacije, demokratizacije i liberalnih reformi društva u Srbiji. Generalno, smatram da u regionu Vašington računa da će na duže staze uspijeti polupacifizirati Srbiju, otrgnuti je od Rusije i međunarodno-pravno regulisati odnos Srbije i Kosova, te obavezati Srbiju na trajni mir sa Kosovom, a samim tim i sa drugim susjedima.

Srbija za sada uspijeva da minira i izbjegne sve procese u kojima bi morala staviti potpis na neko dovršeno, nedvosmisleno i konačno riješenje odnosa sa Kosovom. A u tom Beograd ne preza ni od zveckanjem oružja, demostracije vojne sile, izazivanjem nereda, napada na kosovske institucije i policiju. Zapad trenutno vodi politiku nalik na ‘appeacement’, u kojoj toleriše agresivno ponašanje Beograda, socio-politički inžinjering i intruziju u političke i izborne procese susjednim zemljama i dopušta Vučićevom režimu katkotrajna zadovoljstva vladanja Podgoricom, sjeverom Kosova ili sutra Sarajevom.

Amerikanci misle da to ne može imati značajnih negativnih efekata na region, a režim u Beogradu se nada iskoristiti mekani pristup Vašingtona da izvrši što veću intruziju u pravni, ekonomski, sigurnosni i kulturno-identitarni prostor susjednih zemalja kako bi u njima, prvo osigurao pansrpsku etno-vjersku identitetsku glasačku bazu kao podlogu za nastavak iredentističke politike, drugo stvorio infrastrukturu za nastavak obavještajnog i hibridnog djelovanja i treće kako bi u susjednim državama nastavio eksteritorijaliziranti, saoizirati ili učvršćivati Crkvu Srbije i druge političke i parapolitičke entitete.

Ako je Aljbin Kurti „terorista“, kako ga naziva srpska vlast, ali i dobar deo srpske opozicije, ko je onda Vučić? Mirotvorac? Faktor stabilnosti u regionu? Pri tom, ima podršku Zapada, SAD podržavaju i Open Balkan, ne dovode u pitanje američke investicije za 2023. jer američke kompanije, kako stoji u saopštenju Ambasade SAD, vide inspiraciju u Srbiji.

– Aljbin Kurti, u sve svoje vrline i mane, je neko ko je za sada uspio pronaći antidot za Vučićevsku regionalnu politiku. A u odnosu na Kurtija, Vučić je definitivno odlazeća politička figura, utvarni apologeta državnog terora i genocida iz prošlosti.

Za sve treba vremena, ali i to će se desiti. Pitanje je ko će doći umjesto Vučića. Vučića, će kao i Miloševića, i region i dobar dio Srbije pamtiti po zlu, a i Milošević je iz zapadnih prijestonica bio proglašavan I faktorom stabilnosti i čovjekom mira. Kurti je bio zatočenik države Srbije i žrtva državnog terora nad Albancima na Kosovu i drugdje po Srbiji. Drugim riječima, političku figuru Kurtija nije napravila UČK niti Amerika, već Beograd.

Mislim da Vašington pokušava da amerikanizuje Otvoreni Balkan koji je kao mini šengen rođen kao kinesko-ruska inicijativa. I generalno, paradigma se promijenila, Vašington više ne nastupa ka regionu i Srbiji sa pozicije ljudskih prava, trancizione pravde, principa međunarodnog i humanitarnog prava. To više nije tema. Pristup je strogo real-politički i kompleksan, i ide sa pozicija interesa i sile. Njih ne zanima da podržavaju modernizaciju društva, tu neka se svako snalazi onoliko koliko je pametan i jak.

Ako postoji sukob među loakalnim akterima, pasivno ili aktivno se podržava ili toleriše onaj jači. Jedini izuzetak je danas postala Ukrajina zbog kolopleta istorijskih, međunarodno-pravnih i geopolitičkih faktora, ali i zbog odlučnosti i sposobnosti Ukrajinaca da se brane i odbrane u prvim sedmicama. Da je Zelenski napustio Kijev, da je Kijev pao u prvih par sedmica, rat u Ukrajini bi po prisutnosti u medijima danas bio iza rata u Etiopiji. A jeste li čuli za rat u Etiopiji?

Trenutno Vašington ne percepira Srbiju kao toliko jakog aktera, jer u Vučićevoj politici ima dosta dima, galame i buke, koliko percipira Bosnu i Crnu Goru fragilnom i slabom.

Ova godina je, kažu, ključna – predviđa se pobeda Ukrajine i ekonomski krah Rusije. Da li je to ujedno i spas za ovaj region?

– Ne vjerujem da će ova godina donijeti razriješenje u Ukrajini. Nisam optimista. Rat tamo će nažalost trajati godinama. A svaka nova godina rata, biće ohrabrenje za rusifikovane srpske nacionaliste u Srbiji i regionu.

Ja ne vidim nadu da će na političkom polju region dostići neki optimistični nivo mira, stabilnosti i boljitka. Previše je aktera svuda u postjugoslvenskim državicama koji u autokratiji, apsolutizmu, oligarhizmu, krizi liberalnog poretka vide svoju šansu. Srbija se sve više teokratizira, zatvara a društvo homogenizira. Beograd odavno nije metropola Balkana ili svijeta, već još jedan glavni grad još jedne egzotične, parohijalne, kičave diktature. Mislim da postjugoslovenska društva moraju samostalno bez posredništva država, među sobom da izgrađuju jednu društvenu otpornost na rat, na manipulaciju koja dolazi bilo iz medijskih, vjerskih ili političkih adresa. I tu je najveća odgovornost upravo srbijanskog društva, jer je politika režima u Srbiji, uz izvjesne pauze, već decenijama bjelodano najagresivnija prema svojim susjedima. Mira i stabilnosti u regionu će biti, u prvom redu, onoliko koliko to zvanični Beograd priželjkuje. To moraju shvatiti svi građani u regionu.

Ivana Šundić Mihovilović (Danas)