Kliker.info

Mjesecima prije početka pokušaja ratnog rasturanja Bosne i Hercegovine, Srpska demokratska stranka je započela s pripremama za realizaciju plana koji je za cilj imao da svi Srbi iz bivše Jugoslavije i nakon njenog kraja "žive u jednoj državi". Operacionalizacija tog plana predvidjela je i stvaranje paraustavnih srpskih autonomnih oblasti u Bosni i Hercegovini. Oni su Beogradu poslužili kao teritorijalno-organizacioni nukleusi za efikasnu realizaciju masovnih zločina nad Bošnjacima i Hrvatima, etničko čišćenje i genocid, kao efikasne metode za "jedini dobitak u ratovima koje je srpski narod vodio devedesetih godina" (Dobrica Ćosić) – Stvaranje Republike Srpske. Da bi osigurali autoritet novouspostavljenim jedinicama srpske (para)vlasti, Vožd i krug akademika okupljenih oko "Oca nacije" su u farsične vlade uspostavljenih mnogobrojnih "SAO-a" imenovali i mnoge uglednike tadašnjeg beogradskog režima. Tako je, naprimjer, tadašnji moćni direktor TV Beograda Milorad Vučelić postao "ministar inostranih poslova Srpske autonomne oblasti Istočna Hercegovina". Prije nego što su aktivnost Vučelića i ostalih uglednika u Bosni i Hercegovini platili svojim glavama hiljade Bošnjaka i Hrvata, na ražnjevima oko kojih su ugledni beogradski ministri održavali sjednice "vlada", nastradali su mnogobrojni janjci, baš kao i budžeti srpskih opština iz kojih su pokrivani milionski troškovi angažmana ugledne "braće preko Drine". Još tokom rata predsjednik Radovan Karadžić je, u znak zahvalnosti nekadašnjim beogradskim ministrima, ustanovio Senat Republike Srpske u koji su uz ovodrinske prvoborce u pripremi najstrašnijih zločina, imenovani i nekadašnji beogradski SAO ministri.

S odlaskom Karadžića prvo u šumu, pa onda u Beograd, dugo se nije čulo ništa o Senatu Republike Srpske. No, prije desetak dana je prilično neopaženo objavljena vijest da je aktuelni predsjednik ovog entiteta Rajko Kuzmanović imenovao nova 42 člana Senata. Na spisku članova tijela koje ima zadatak "da razmatra bitna pitanja" se nalaze i general Manojlo Milovanović, bivši predsjednici: Mirko Šarović, Nikola Poplašen i Dragan Čavić, Živko Radišić, Borislav Paravac, Milorad Ekmečić… Iz "opravdanih razloga" u Senat nisu ušli Radovan Karadžić, Biljana Plavšić i Ratko Mladić, ali su, u skladu s Dodikovim opredjeljenjem da nema te nacionalističke ološi koja ne može doprinijeti "očuvanju Republike Srpske", na spisku senatora i Rajko Petrov Nogo, Aleksa Buha, Nenad Kecmanović, Ljubomir Zuković… I iz sastava članova Senata može se iščitati i strategija beogradsko-banjolučkog odnosa prema državi Bosni i Hercegovini koju zajednički realiziraju Boris Tadić i Milorad Dodik. Dok prvi glumi umiveno lice Miloševićeve politike prema "braći preko Drine" i u skladu s tim polovini imenovanih senatora ne dozvoljava da mu se javno približe ni u prečniku od nekoliko metara, Dodiku upravo oni odgovaraju jer svoj odnos prema državi Bosni i Hercegovini više ni najmanje ne krije. No, da ne bi bilo sumnje o stavovima zvanične državne srbijanske politike, pobrinuo se ministar Vuk Jeremić, birajući vašingtonski dnevnik da prezentira odnos Beograda prema našoj državi. U skladu s ustavnim multietničkim karakterom Republike Srpske, predsjednik Kuzmanović je senatorima imenovao i nekoliko veoma nepoznatih pojedinaca po čijim imenima se zaključuje da nisu Srbi. Tako su se u uglednom društvu našli i izvjesni Džemal Kolonić, Fuad Turalić, Ivan Komljenović, te, neizbježni, Miroslav Mikeš i Arie Livni. Izborom senatora Republike Srpske Milorad Dodik je još jednom zaslužio čestitku na dosljednosti u svojim opredjeljenjima, te transparentnosti svojih ciljeva kada je u pitanju Bosna i Hercegovina. No, ono što buni u vezi Senata jeste pitanje: zašto u njegov sastav nisu imenovani i predsjednik Stranke demokratske akcije Sulejman Tihić i lider Islamske zajednice BiH Mustafa Cerić?

Pitanje možete tumačiti kako god hoćete, ali je ono ovdje postavljeno u skladu s vrlo provjerljivim kriterijem: ogromnih zasluga koje za realizaciju ciljeva Dodikove politike imaju i jedan i drugi. Ozbiljnija analiza političkog angažmana Tihića i Cerića potvrdila bi kontinuitet njihovih nepriznatih zasluga, ali je za dokaz dovoljan i njihov recentni angažman: zar prudskom fatamorganom lider SDA nije za oči međunarodne zajednice efektno maskirao Dodikov sistematični angažman na paraliziranju i podjeli države BiH? Zar reisul-ulema nije svojom posljednjom tlapnjom o neophodnosti stvaranja bošnjačke nacionalne države legitimirao Dodikov zahtjev za "pravom" Republike Srpske na samoopredjeljenje?

Kada je nedavno Mladen Ivanić, sjedeći za mojim stolom, Carlu Bildtu objašnjavao da su Bošnjaci najveći problem Bosne i Hercegovine, uskočio sam zajedljivom opaskom: "U pravu si, Mladene, previše ih je preživjelo." Bildt se nasmijao, a Mladen korigirao govoreći da je mislio na bošnjačke političke lidere. No, skoro da nije imao potrebe za razjašnjenjem: ako dvojica od trojice ključnih bošnjačkih političkih lidera u potpunosti ispunjavaju jasne kriterije za članstvo u Senatu Republike Srpske koji je ustanovio Radovan Karadžić, onda je pravo čudo da je toliko Bošnjaka preživjelo projekt srpskih senatora. No, možda oba spomenuta bošnjačka politička lidera i nisu politički idioti, za razliku od naroda koji ih prihvata kao svoje nacionalne lidere? A možda i nema mjesta krupnim zaključcima, već se radi o vraćanju usluga? Da, ovdje se referiram na čuvenu izjavu Mustafe Cerića: "Bivši vođa bosanskih Srba Radovan Karadžić učinio je više za buđenje islama u BiH nego što sam ja dostigao za 50 godina misionarskog rada." (Onasa, 7. januar 2004.)     Senad Pećanin (BH Dani)