Kliker.info

Reprezentacija  EU birokrata iz Brisela gubi utakmicu za utakmicom u nadmetanju  sa najvećim svjetskim igračima, Amerikom, Rusijom, Kinom, pa i nekim manjim, ali podjednako respektabilnim timovima na planeti. Priča je dramatično eskalirala u godini korone.

Piše : Zlatko Dizdarević (Buka)

Prethodno povratkom Rusije na veliku scenu i krajem iluzije da ih više nema, potom Trampovim poimanjem svjetskih saveza u aršinima vlastitih interesa i “kasnim paljenjem” u vezi sa primicanjem Kine Evropi. Politički posmatrači poodavno već uočavaju i unutrašnje muke Unije, raslojavanja temeljem istorijskih razlika i ambicija nekih članica ali i  pomankanja umijeća za suočavanje sa svim tim. 

Evropska Unija je otklizala podaleko od realnosti u kojoj su figurirali kao lideri na validnosti starih prava i tradicija, diplomatske šminke i svakodnevne proizvodnje  saopštenja, projekata, rezolucija, programa, deklaracija. Ukratko na obećanjima o kojima se puno priča, ali sve češće bez opipljivog rezultata. Pod tepih se često gura ono što nekome unutar EU ne odgovara, a oči zatvaraju pred novim svjetskim realnostima koje traže brzu i efikasnu akciju. Status quo ne može više biti cilj postojanja. Nije zato ni čudo što se, recimo, evo sedam godina nakon istorijskog bezobrazluka Victorie Nuland i poznatog “Fuck the EU” izgovorenog u ime Amerike u Ukrajini  kada je “Rusija dolazila” a Evropa se kao bunila, priča  ponovo pominje. Razlog tome je što je između SAD i EU sve opet isto, samo su povodi drugi. U igri su vakcine, ne samo kao gola politika ili biznis, već i kao odbrana od bolesti, ali i šansa za spašavanje od ubitačnog razaranja ekonomija u Evropi. Dok se Amerika evo političkim manguplukom izvlači iz tog zagrljaja. 

Ta već pomalo dramatična usporenost EU suprotna je zajednici kakva je bila nekada. I kao san, vizija, projekat i realnost. Vidljivo je to i u drami sa koronom, i u novijim pričama sa Rusijom, ali i na terenu odnosa unutar same Unije. Polako, ali sigurno topi se nekadašnji respektabilni rejting. Izgubljeni su tempo i odlučnost za akciju, a proizvedena samozavaravanja.  

I pored aktuelne  pikantne teme za prepričavanje svake vrste, one o susretu ministra vanjskih poslova EU Borrella sa Lavrovim u Moskvi, svjetska farsa sa vakcinama mnogo je važnija za evropsku javnost uz pitanje šta se to, zapravo, dešava sa Bruxellesom. Kako to da EU de facto ostaje bez naručenih i plaćenih vakcina, a Amerika i “brexit” Britanija njima masovno podmiruju svoje stanovništvo. Vijest glasi da je EU narudžba plaćena Američkom Pfizeru uglavnom otišla stanovnicima SAD-a, a ona britansko-švedskog Oxford/AstraZeneca Britancima. Kako? Jednostavno, pobijedili su političari i farmaceuti nove realnosti koja kaže: Roba pripada onima što daju više i brže plate. Kakve veze ima što je u pitanju “roba” koja znači život. U danima otimačine, čak su se i mediji u Londonu pozivali na pouzdani diplomatski izvor iz Bruxellesa, pišući kako je vakcina naručena i plaćena AstraZenici “možda završila u Britaniji…” Ono, možda je tek iz razloga formalne samozaštite. 

Uz osjećanje solidarnosti sa “pokradenima”, ostaje onima koji bolje pamte i pravo na pitanje: A sjećate li se Italije februara 2020. kojoj ni maske niste htjeli dati jer su “trebale vama”. Kasnije se saznavalo da su “kauboji” sa druge strane Atlantika doslovno na aerodromskim pistama u Kini otkupljivali avione pune maski namijenjenih drugima, zatvarajući krug humanizma zapada na obje strane Atlantika. 

Proizvođači koji su uzeli novac, a nisu isporučili vakcine pravdaju se da kasne iz raznih “objektivnih” razloga, ali će sve biti ok do ljeta. “Dobri” Biden je već najavio da će do tada imati 600 miliona doza vakcina, dovoljno za duplo vakcinisanje cijele populacije u SAD-u. Ne treba velike pameti da se dokuči koliko će Evropi u socio-ekonomskom smislu biti do tada poguban lockdown, protiv kojeg će se u ozbiljnu vakcina-bitku krenuti tek na ljeto, do kada Amerikanci i ne-EU Britanci vjerovatno već mogu popuštati sa svekolikim nasiljem nad normalnim životom. 

Američko “sorry, morali smo posuđivati” vakcine od Evropljana skreće pažnju i na još jednu činjenicu koja od EU čini dodatno poraženog igrača na turniru sa najvećim u svijetu. Riječ je o političkom insistiranju do apsurda koje nas dijeli na “nas dobre” i “njih što su drugačiji”, pa i u slučajevima vakcinu. Koliko do prije desetak dana, vakcine koje su “zapadne” bile su neupitno ok, a one iz tamo Rusije i Kine označavane kao nedovršene, neupotrebljive, pa i po život opasne za “civilizovani svijet”. To što su uspješno korištene u Alžiru, Boliviji, Venezueli, Srbiji, Argentini, Ujedinjenim Emiratima i čak Mađarskoj kao “neposlušnoj” članici EU, vezalo se mačku za rep. Kao i svojevremeno u slučaju pomoći Rusa i Kubanaca Italiji, prije svih drugih. Ma, oni su tamo išli radi “špijuniranja!”  

I naravno, život se u ovakvim pričama  naruga i kad i gdje treba. Preko noći, takozvana politika “demokratskog čistunstva” zaboravlja svoje principe i okreće se ruskoj vakcini SputnikV i kineskom Sinopharmu. Prvo je šefica Evropske komisije Ursula von der Leyen kazala kako bi EU mogla odobriti rusku i kinesku vakcinu ako njihovi programeri “pokažu transparentnost”. Transparentnost je pokazana,  ali je, recimo, Roman Haider, poslanik Evropskog parlamenta iz Austrije, na liniji mnogih u EU ovim povodom kazao: “Bilo bi smiješno da nije tužno…evo vakcina iz zlokobne Rusije spašava EU od najvećeg neuspjeha…” Njemački potkancelar Olaf Scholz napao je brutalnije šeficu Evropske Komisije na sastanku vlade, kazavši da je “njena strategija  povodom korone – sranje…”    

A onda je ovih dana Josep Borrell u Moskvi, u vrijeme  poražavajućeg susreta sa Lavrovom, ipak smogao snage kazati kako “želi da ruska vakcina  bude odobrena u EU”. Lavrov tim povodom “misli da je saradnja na tom terenu veoma pozitivna”.

Čuvena posjeta Borrella Moskvi upotpunjava sliku o Uniji: Na jednoj strani je ocjena iz Rusije surovo precizna : “EU nije partner od povjerenja”. I još uz protjerivanje iz Rusije trojice diplomata, njemačkog, švedskog i poljskog, “jer su prisustvovali ilegalnim demonstracijama” podrške Novaljniju. Nakon posjete, Moskva saopštava da su “izjave Borrellia o posjeti u kontradikciji s onim što je pričao dok je bio ovdje…”

Iz Bruxellesa, brutalne reakcije dijela evropskih parlamentaraca – od ocjene da je ministar Borrell u Moskvi “ponižen i osramoćen”, da je “izgledao kao satjeran u ugao, ličio na školarca itd.”  Najradikalniji su zatražili njegovu ostavku, a parlamentarac Riho Terras iz Estonije, uz niz zapaljivih kvalifikacija, počeo je da sakuplja i potpise za taj zahtjev. Sakupio ih je u prvom krugu više od 80. Pozivi na sankcije Rusiji povodom hapšenja Novaljnija učestale su. Poljska je pozvala čak i ambasadore Velike Britanije, SAD-a, Kanade i Ukrajine da im se priključe. Zahtjev za oslobađanje zvijezde opozicije iz zatvora objašnjavao se “demokratskim principima”, a ne “nikakvim miješanjem u unutrašnje stvari Rusije”. Poznato. Evropska komisija energično je stala u odbranu svog šefa diplomatije. Njemačka, Švedska i Poljska protjerali su trojicu ruskih diplomata. Kažu, nastavak slijedi. 

U Evropskoj komisiji očigledno nisu dovoljno uspješno izanalizirali ono što se Borrelliu, nosiocu onakvih “principijelnih EU zahtjeva Moskvi” tamo izvjesno priprema. Začuđujuće je olako tretirana činjenica  da nekoliko elementa u ovom času baš i ne omogućavaju “velikoj Evropi” da nastupi u Moskvi onako kako je učinjeno: Prvo, vakcina u trouglu  EU – Amerika – Rusija (Kina). I realnost u vezi sa time najavljena i od Ursule von der Leyen i Josepa Borrella. Dodatno, jasan i neupitan svima u EU bio je čak i prethodni stav Angele Merkel, kasnije potvrđen povodom zahtjeva za sankcije Moskvi: Diskusija o osudi Rusije povodom protjerivanja evropskih diplomata ne bi trebalo da bude povezana sa gasovodom “Sjeverni tok 2”. Tačka. 

U svemu što se dešavalo u Moskvi ovog mjeseca, u drugom planu je ostala realnost dugoročnih interesa dva velika igrača, EU i Rusije, na različite načine pritisnute Amerikom. U trgovini, snabdijevanju energijom, evo sada i kontroli nad pandemijom, rješavanju globalnih geostrateških pitanja, ali i praktičnih, uzajamnih …Mnogi u EU, posebno oni potekli iz vremena sovjetske države, kao da ne mogu da prihvate da Rusija više nije ona iz doba pijanog Jeljcina i “dobrohotnog” Gorbačova, pa ni Putina iz prvih dana vladavine. U tom neshvatanju vuku se i konci koji ne pokazuju baš uvijek dovoljno diplomatske mudrosti, vizija i kapaciteta. Biće, recimo usput, veoma interesantno vidjeti kako će Berlin i Bruxelles reagovati na izjavu iz usta ambasadora Rusije u Beogradu Bocan-Harčenka koji kaže provokativno, nakon svih najava povodom navodnog “dogovora između Moskve i Berlina”  da Rusija ne odobrava pokušaje imenovanja novog visokog predstavnika OHR u BiH i da “funkcija visokog predstavnika u BiH apsolutno ne znači ništa.”

Ko će ovo i kako uskladiti sa planovima Bidena i EU o BiH. Može li EU, uostalom, dovijeka obećavati sretniju budućnost Zapadnom Balkanu, a tapkati u mjestu  uz vječitu ideju i praksu održavanja statusa quo kao vrhunca vlastite diplomatije ovdje. Kako je moguće da nikome ne pada na pamet da u politici ” savezništava”, onako kako to svijet tumači odvajkada, nema praznog prostora. Ako nećeš ti, hoće te ovako male neko drugi…A Evropa, kojoj Balkan neupitno i najprirodnije  “genetski” pripada, odavno je uspavana, neefikasna, i nesvjesna svega toga. Puka dobra volja, izjave i planovi odavno nisu dovoljni.  Bruxelles je u problemu i sa tom činjenicom, ali i sa mukom sve očiglednijih unutrašnjih vlastitih podijeljenosti. Puka diplomatska pristojnost, prekapacitirana birokratija, slijepo  povjerenje u lokalne političke profitere, pa čak i indirektna odbrana izbornih krađa u ime “realnosti” – sve to gura na uske staze nekada veliku obećavajuću Uniju. A “alternativa” čeka iza ćoška.   

Kao vrhunac, prije neki dan, Merkelova i Macron u tekstu za Frankfurter Algemeine Zeitung proglašavaju  pandemiju kao priliku za novi svijet solidarnosti i saradnje!  Je li riječ o pandemiji koja je legitimirala brutalno formatiranje društava unaokolo kroz djelovanje političara profitera i farmakologa biznismena, je li to ono društvo koje mnogim siromašnim zemljama poput onih u Africi nije dodijelilo ni jednu jedinu vakcinu dajući za pravo čak i dubioznoj Svjetskoj zdravstvenoj organizaciji (WHO) pravo da kažu kako smo zakoračili u svijet “moralne katastrofe”. Teško. 

Još je teže saznanje da se ni EU, ma koliko bila logični cilj mnogima na ovim prostorima, ne uspijeva oduprijeti brutalnoj pandemiji goroj od korone – onoj oličenoj u moćnim korporacijama koje su već svojom zarazom pohlepe promijenile i ljude i države u svijetu poput ovog evropskog.