Kliker.info

Aleksandar Vučić je opasan, vrlo opasan protivnik.

Pogledajte šta je tip uspio: da mu Vašington dozvoli da preuzme Crnu Goru, da preko Dodika do neviđenih razmjera zaoštri situaciju u Bosni, a da im zauzvrat nije dao ništa. Niti će im dati. Niti oko Kosova, niti oko ulaska Srbije u NATO i EU. Ništa. A na korak je od kompletiranja Srpskog sveta.

Aleksadar Vučić je, kao što sam pisao, reformator srpskog nacionalizma.

On već godinama uspješno i bez kazne destabilizuje Crnu Goru i Bosnu i Hercegovinu. Smijenio je vlast u Podgorici, uz prećutnu saglasnost zapadnih demokratija. Ležerno je i bez negativnih političkih posljedica po sebe u mainstream lansirao ideju Srpskog sveta. Naoružava se. Preuzima medije u regionu. Uspješno plasira inicijative koje za cilj imaju da Srbiju postave kao regionalnog hegemona. Preko svojih medija i think tankova u Crnoj Gori elegantno je lansirao tezu o jednakosti srpskog i crnogorskog nacionalizma – što nije drugo nego abolicija nacionalizma koji je u zadnjih četvrt vijeka rezultirao stotinama hiljada mrtvih i raseljenih, etničkim čišćenjem, hladnjačama punim leševa, masovnim grobnicama i genocidom.

To je istinsko malo remek-djelo propagande: izjednačavanje nacionalizma čiji je iskaz “ja sam Srbin i svi ste vi Srbi” i nacionalizma koji na svom crnom kontu nema ništa od pobrojanog, a čiji iskaz je “ja sam Crnogorac, a vi budite što god jeste”.

Plasirao je, Vučić, dakle tezu o jednakosti dva nacionalizma od kojih je jedan konstantni izvor sukoba u regionu i ideološka matrica lokalne wannabe imperije u pokušaju a drugi klasični antikolonijalni nacionalizam Titovih nesvrstanih, pri čemu drugi nacionalizam zasad postoji kao mogućnost, ne i kao stvarnost. Održao je praktično jednopartijske izbore i formirao praktično jednopartijski parlament – i sve je to zapad prihvatio. Konstantno funkcioniše van svojih ustavnih nadležnosti, kontroliše sve, pa i vrapce u državi, a zapad ga i dalje tretira kao demokratskog lidera.

Vučić je, rekoh, modernizator srpskog nacionalizma. A modernizatori, naročito nečeg tako retrogradnog kao što je nacionalizam, nailaze na (u Vučićevom slučaju: jadni, jedva postojeći) otpor: to im je sudbina.

Na šta mislim pod “modernizacija srpskog nacionalizma”?

Odgovor mi se čini očitim, no da ipak izlistam argumente.

Srpski svet je Velika/Homogena Srbija 2.0. Koncept je updateovan, tako da kombinuje kontrolu teritorije i takozvanu meku moć. Podrazumijeva jačanje ekonomskog uticaja (što je legitimno i legalno) i asimilaciju (što nije nelegalno, još manje tuđe velikim evropskim državama), namjesto brutalne (para)vojne kontrole koja je karakterisala velikodržavni pokušaj koji je predvodio Milošević.

Fokus Srpskog sveta više nije ni Kosovo ni Crna Gora, nego dio Bosne i Hercegovine – entitet Republika Srpska. Kosovo je izgubljeno i služi samo kao sredstvo političke trgovine za pritisak na Bosnu i Crnu Goru, koja je već pala i stavljena pod kontrolu.

Crna Gora, nakon Vučićeve reforme, više nema privilegovan status unutar srpskog nacionalizma. Ona više nije “drugo oko u glavi”, “srpska Sparta”, “čuvar slobode i istorijskog kontinuiteta”, nego samo fragment Srpskog sveta, čije je srce Republika Srpska…

Crnogorska mitropolija više nije “druga nakon patrijaršije”, nego tek “četvrta unutar SPC”. Iz Beograda je jasno saopšteno da je bosanska katedra sada ispred CG mitropolije. Mitropolit crnogorsko-primorski više nije “drugi nakon patrijarha”: u sinodu nema mjesta za njega.

Vučićevo srpstvo nije kosovskog, nego bosanskog zavjeta.

Amfilohije je bio svjestan rečenog – zato ga je Vučić tako aktivno iritirao.

Srpski lideri više nisu porijeklom iz Crne Gore (kao Milošević i Tadić) – i Vučić i Porfirije su iz Bosne.

Novu realnost sažeo je posljednji u nizu onih koji su se poklonili Vučiću: Joanikije. Kada kaže: “Razorena lovćenska kapela koja se žrtvovala, stalno se umnožava i na takav način će se cio jedan veliki zamah kapele završiti kada se vrati ona opet na Lovćen u sazvežđu velikom lovćenskih kapela svuda po srpskim zemljama”, Joanikije ukida singularnost, time i umanjuje značaj Lovćena i kapele za srpski nacionalizam – Lovćen i kapela više nisu krov, kruna tog nacionalizma, nego tek dio “sazvježđa”, jednak ostalim zvijezdama “svuda po srpskim zemljama”.

Amfilohijeva smrt je bila simbolički kraj starog koncepta srpskog nacionalizma u Crnoj Gori.

A kad smo već kod onoga što stoji u simboličkoj ravni… Obratite, molim, pažnju na sljedeće.

Citat je sa historija.info:

“Njemačka invazija na Francuskua počela je 10. maja 1940., i nakon šest sedmica borbi Francuska je bila na koljenima: Vlada je pobjegla u Bordo, a Nijemci su u Pariz ušli 14. juna 1940. bez borbe.

Kolaps francuske vojske prisilio je francuske zvaničnike na pregovore o dovršetku neprijateljstava. Adolf Hitler je za pregovore odabrao šumu u Kompanjeu, u kojoj su u željezničkom vagonu Nijemci potpisali kapitilaciju nakon Prvog svjetskog rata 1918. Na taj se način Hitler htio osvetiti za ponižavajuće uvjete primirja i ponašanje tadašnjih francuskih pobjednika. On je čak naredio da se iz muzeja donese vagon u kojem je potpisana za Njemačku ponižavajuća predaja, i u tom vagonu je sad ponižena Francuska.

Hitler je na pregovore stigao 21. juna. U vagonu je sjedio na istom mjestu na kojem je sjedio francuski maršal Ferdinand Foš kada se susreo s predstavnicima poražene Njemačke 1918. Nakon što je saslušao preambulu iz primirja, baš kao i maršal Foš onda, s gestikulacijom punom prijezira pogledao je francusku delegaciju i otišao, prepustivši feldmaršalu Kajtelu da riješi preostale formalnosti. Pregovori su trajali jedan dan, i 22. juna 1940. potpisano je primirje”.

Isti je simbolički gest izveo Vučić, onda kada je za svoje lobiste angažovao Medlin Olbrajt i Tonija Blera. Dvoje ljudi koje u Srbiji krive za NATO bombardovanje, gubitak Kosova i slom velikosrpskog projekta devedesetih, velikosrpske arhineprijatelje, doveo je da lobiraju za novu iteraciju Velike Srbije.

Za to nije bila potrebna vojna sila ni njihova kapitulacija. Samo Vučićeve pare.

Ako nekome, slučajno, nešto nije jasno… Aleksandar Vučić se ne zajebava.

Što se ne bi moglo reći za crnogorsku i bošnjačku političku elitu koja mu se spektakularno bezuspješno suprotstavlja.