Kliker.info

Elem, prije neki dan „Glas Srpske“ je objavio specijal o 30 godina Republike Srpske. Naravno da sam ga pročitao, i to vrlo pažljivo, jer to je prije svega moja patriotska dužnost, ali i da se odmorim od haških retrospektiva.Nisam kupio papirno izdanje, već sam tekstove čitao na stranici „Glasa Srpske“, pa ako sam nešto propustio, da se unaprijed izvinim.

Piše : Srđan Puhalo (Analiziraj.ba)

Evo nekoliko zanimljivih citata:

U članku „Premijeri Srpske i predsjednici Narodne skupštine o periodu u kojem su rukovodili tim institucijama: Iz svih iskušenja izlazili još jači“, Dragan Kalinić kaže: „Još tokom rata uspjeli smo da je institucionalno organizujemo i uspostavimo kao slobodnu i demokratsku zemlju i da je zahvaljujući našim borcima i žrtvi našeg naroda odbranimo i sačuvamo.“

Obično u ratu prvo demokratija strada, jer kome je do pluralizma mišljenja, rasprava i sličnih trica i kučina kada se gine i ubija, ali eto Republika Srpska je baš tada postala i slobodna i demokratska. Najbolji primjer za to je referendum iz 1993. godine o Vens-Ovenovom planu, kada ga je odbilo 96% stanovnika Republike Srpske. Ako ovo nije praznik demokratije, šta jeste?

Koliko je Republika Srpska bila slobodna i demokratska tokom rata, najbolje pokazuju činjenice. U tom periodu je ubijeno oko 30.000 bošnjačkih i hrvatskih civila, ostali su protjerani iz svojih domova, a srušene su 534 džamije i preko 100 katoličkih crkvi.

Onda ide intervju sa Kristinom Mlinar, koja je „prije pet godina otpjevala jednu od najljepših pjesama o Srpskoj: “Zavjet postao dio identiteta srpskog naroda“. I čitam ja tako intervju u kojem se govori o tradiciji, običajima, identitetu i patriotizmu, dok ne saznah da Kristina živi u Italiji, tačnije u Trstu, gdje se i školuje.

Onda Kristina pojasni značaj patriotizma danas o kojem je tako fino pjevala: „Kao što sam nekada rekla, nama talenta ne manjka, imamo mnogo umetnika koji su zbog uslova morali napustiti zemlju i zaputiti se ka određenim evropskim državama zbog boljih uslova, opširnijeg znanja i većih mogućnosti. Moramo čuvati kompetentne ljude i da isti budu na pravim pozicijama, kako bismo vremenom primetili i kulturni napredak naše države, ali i nacije.“

Treći članak nosi naziv „Više od 23.700 boraca ugradilo svoje živote u temelje Republike Srpske: Čuvajmo slobodu koju su nam darovali“ i u njemu piše da je tokom rata poginulo 23.755 boraca, dok u knjizi „Žrtve odbrambeno-otadžbinskog rata“, koju je izdao Republički centar za istraživanje rata, ratnih zločina i traženja nestalih lica, na strani 48. stoji brojka od 26.048 poginulih boraca. Nesporazum od 2300 poginulih boraca nije mali.

Intervju sa Biljanom Plavšić, predsjednicom Republike Srpske u periodu od 19. jula 1996. do 4. novembra 1998. godine, toliko je bezazlen da bi čovjek pomislio da se radi o predsjednici Kola srpskih sestara, a ne o osobi koja je priznala ratni zločin i robijala zbog njega. Na pitanje „Da li se sjećate tog 9. januara 1992. godine, dana kada je donesena Deklaracija o proglašenju Republike srpskog naroda?“, Plavšićka odgovara: „Naravno. To se nikako ne može zaboraviti. Ostalo mi je duboko urezano u sećanje. Prva instinktivna pomisao svih nas bila je – ostaćemo živi. Ostaće srpski narod ako formiramo državu. I ono što je evidentno, mi smo tada taj cilj i postigli. Nešto kasnije, a nakon potpisivanja Dejtonskog mirovnog sporazuma 1995. godine, Republika Srpska je i zvanično međunarodno priznata.“

Period od 1992. do 1995. godine, i novinar i Plavšićka su potisnuli u masovnu grobnicu podsvijesti.

Za „Glas“ je pisao i Radovan Karadžić, u Istoriji za 9. razred osnovne škole u Republici Srpskoj poznat po četiri P (pjesnik, pisac, psihijatar, prvi predsjednik Republike Srpske); ostalo i nije za priču. Elem, on u jednom trenutku kaže: „Imamo svoje entitete i ne bi smelo biti teško raditi na tome da usrećimo svoje narode.“

Zamislite kroz kakvog bi toplog zeca Radovan prošao na RTRS-u danas zbog ove riječi „entitet“ kada svi znamo da je Republika Srpska država. Naravno, posebno me ganula briga o sreći naroda (množina) u Republici Srpskoj ako znamo da se u tom entitetu još traga za tijelima najmanje 4500 Bošnjaka.

I na kraju, naravno, Milorad Dodik, koji je dao svoju verziju svega što se dešavalo te 1991. i 1992. godine, ali mene bas dirnuo ovaj dio: „Tadašnja JNA nije bila samo srpska, to je floskula koja je podmetnuta da je to srpska okupatorska vojska. Bilo je tamo i muslimana i Hrvata. Bili smo u zabludi da imamo neku vojsku, a ona je bila pod komandom ljudi koji nisu imali osjećaj za nacionalna pitanja, već su odgajani u jugoslovenskom duhu i oni su bili zatečeni, iščašeni iz realnosti. Milutin Kukanjac je bio jedan od njih, čovjek koji je dozvolio da kao početnik naleti na zasjedu u Dobrovoljačkoj. Potpuna je neistina da su Srbi imali posebnu priču u vezi sa JNA i u drugim mjestima gdje su muslimani bili dominantni, sva tehnika i naoružanje ostalo je njima. Imali su teritorijalnu odbranu i arsenale JNA. Ali su nametnuli priču da je okupatorska, i to je inercija koju mi Srbi u kontinuitetu imamo.“

Evo malo podataka:

Kada se govori o nacionalnom sastavu JNA u martu 1992. godine, u JNA ostalo je samo 28 oficira (skoro isključivo Srba i Crnogoraca) sa činom generala, dok ih je sredinom 1991. godine, prije odlaska generala drugih nacionalnosti iz JNA, bilo 150. Već u aprilu 1992. godine, oko 90% svih oficira JNA su bili samo Srbi ili Crnogorci. Početkom 1992. godine udio srpskih regruta u JNA porastao je na otprilike 90%.

A sada malo o naoružanju: Vojska Republike Srpske (VRS) je naoružanje i vojnu opremu „nasledila“ od jedinica JNA koje su se nalazile na teritoriji BiH. Nakon povlačenja JNA iz BiH, naoružanje i vojna oprema su ostali u rukama VRS-a. Tako je VRS-u ostalo 300 tenkova, 800 oklopnih transportera i preko 800 komada teške artiljerije.

Armija BiH nije imala ni deseti dio toga.

Naravno, bilo je tu još tekstova, ali ionako je ovaj tekst predug. Šta reći nakon svega gore navedenog?

„Glas Srpske“ nije iznevjerio svoju uređivačku politiku i u ovom specijalu se bavio šminkanjem Republike Srpske, što jeste patriotski, ali nema veze sa profesionalnim novinarstvom, a pogotovo istorijom. Ni u jednom članku nisu spomenuli stradanje Bošnjaka i Hrvata na teritoriji ovog entiteta, niti ratne zločine koji su u njemu počinjeni. Od haških presuda ni traga. Nema ništa što bi ukaljalo odbrambeno-otadžbinski rat, pa se nije pisalo o pobuni 1993. u Banjaluci, o padu krajiških opština 1995. godine, švercu i kriminalu kojih je itekako bilo tih godina.

Ovaj specijalni dodatak je školski primjer amoralne amnezije s nadom da će biti veće patriote od RTRS-a.