Kliker.info

Politika predsjednika bh. entiteta Republika Srpska Milorada Dodika već duži niz godina pokazuje jasan kontinuitet. Prije svega – vanjskopolitički. Ali i prepoznatljivi kriminalno-diktatorski i neofašistički stil i rezultante na unutrašnje političkom planu.

Piše : Srđan Šušnica (Aljazeera)

On je mali balkanski autokrata, sa nasilničkim sklonostima i vrlo jasnih koruptivnih i kriminalnih tendencija, koji se zagrće plaštom ne više tradicionalističkog nacionalizma, već brutalnog etnofašizma.

Dodikov zaokret od umjerenog bosanskog Srbina i racionalnog prozapadnog političara ka tvrdom ultranacionalističkom političaru proruskog senitmenta je počelo još 2008. i 2009. godine, kada je Državna agencija za istrage i zaštitu vodila istragu i Tužilaštvu Bosne i Hercegovine u slučaju “zgrada Vlade RS-a” istražujući tragove o prevarama, utajama poreza i pranju novca pri kupoprodaji i izgradnji sadašnje zgrade Vlade RS-a u Banjoj Luci, ali i sa njima povezanom privatizacijom Telekoma Srpske.

Tada mu je bilo jasno da lično bogaćenje i vođenje proevropske i probosanske politike neće ići zajedno. Okreće se Rusiji, i lično i politički, a indicije koje dolaze iz afera “Pavlović banka” i “rusko zlato” govore da je u posljednjih četiri-pet godina vjerovatno tamo uskladištio ogromno materijalno bogatstvo.

‘Srpska, kuća do kuće’

Širok je spektar njegovih saradnika i saučesnika koji su mu to omogućili, od Bijeljine i Zvornika do Mrkonjić Grada, pa preko Beograda do Moskve. Dodik je sada praktično potpuno u ruskim rukama i ucijenjen ne samo novcem koji mu Rusi čuvaju, već i potencijalnim ruskim političkim azilom, koje čuva kao posljednje svoje utočište. Nedugo nakon što je te 2009. godine, preko svojih koruptivnih veza i srpskih kadrova u SIPA-i, uspio zaustaviti istragu u slučaju “zgrada Vlade RS-a”, koju je vodio sadašnji direktor policije entiteta Federacija Bosne i Hercegovine Dragan Lukač (koji je tom prilikom i smijenjen sa svoje tadašnje funkcije u SIPA-i), Dodik i njegovi političi saradnici radikaliziraju svoj ideološki narativ i retoriku.

U posljednjih šest-sedam godina izborne kampanje Saveza nezavisnih socijaldemokrata se potpuno oslanjaju na etnoekskluzivizam, netoleranciju i diskriminaciju prema svemu što nema atribut “srpski”, na negiranje ratnih zločina i genocida, na viktimizaciju bosanskih Srba i na glorifikaciju agresije i brutalnog rata kroz koji je nastao RS. Samo se sjetimo SNSD-ovih slogana u izbornim kampanjama: “Moja kuća Srpska” i “Srpska, kuća do kuće”.

Slogani koji nedovsmisleno glorifikuju etničko istrebljivanje, pomoću kojeg je sada na teritoriji RS-a “svaka kuća do kuće srpska”. To je ne samo vulgarno, već monstruozno. SNSD-ovu logiku prate i njihovi koalicioni partneri, kao što je Socijalistička partija RS-a, koja ima slogan “Ruka ruci”, aludirajući na nastavak nacionalističke sintagme koja se mogla često čuti 90-tih na tadašnjoj srpskoj televiziji: “Ruka ruci, nismo Turci”.

Dodik intezivno i sistematski vodi politiku rehabilitacije, ili, bolje reći, rekonvalidacije genocida i ratnih zločina na kojima nastao RS, prikazujući ih kao veličanstvene uspijehe i “junaštva” srpske vojske, srpskog naroda i srpske elite. Prikazujućih ih kao nužne, potrebne i poželjne političke poteze i ishode, na kojima sada nove generacije Srba u Bosni i Hercegovini, tačnije u RS-u, trebaju da grade svoju budućnost. Nije više u pitanju negiranje genocida, tu fazu je Dodik završio odavno.

Andrićgrad kao ‘srpska germanija’

Ovdje se radi o glorifikaciji genocida, zbog čega se Dodikov režim zaista može okarakterisati kao mali srpski rajh. Pa, sjetimo se samo otvaranja Andrićgrada u etnički istrebljenom i opustošenom Višegradu, koje se poklopilo sa obilježavanjem 100. godišnjice Sarajevskog atentata i početka Prvog svjetskog rata. Dodik je parama poreskih obveznika RS-a, koje je poklonio Emiru Kusturici, upravo kumovao izgradnji te “srpske germanije” i posljednje revizionističke kapi u genocidom stvaranom RS-u.

Zato ne treba da nas čude ova odlikovanja srpskim neofašistima, kakvi su Radovan Karadžić, Momčilo Krajišnik i Biljana Plavšić. Dodik je još prije šest-sedam godina ponovo uspostavio Senat RS-a, nekadašnje Karadžićevo savjetodavno tijelo, u kojem je sjedila elita srpskih inteletkualnih monstruma i ideoloških krvnika, koji su inspirisali i aplaudirali na masovna ubijanja nesrba. Sada je u njemu Dodik posadio apologete i legitimizatore genocida i RS-a i provincijalne perjanice srpske etnoimeprijalne politike, dao im plate da reže kad im gazda kaže.

Revitalizovao je i Akademiju nauka i umjetnosti RS-a, kao još jednu dogmatsku instituciju koja ima zadatak da posrbi i srpskim nacionalizmom kontaminira sve i jednog bosanskohercegovačkog intelektualca, pisca i naučnika imena koje bi “trebalo da zvuči kao srpsko”. To šta ta klika radi od likova i djela pisaca kakav je Petar Kočić, ili Branko Ćopić, ili Skender Kulenović prestrašno je i sramotno.

Zatim je okupio i na platni spisak stavio ratnu političku elitu RS-a u udruženju Asocijacija stvaralaca RS-a, čiji članovi su ugledni zločinci ili još ugledniji inspiratori zločina, kakvi su Krajišnik, Dragan Kalinić, Božo Vučurević… Imenovanje studentskog doma imenom zločinca ili njegovo odlikovanje samo su posljednje manifestacije dugo razrađivanog i uspotavljanog sistema i ideološko-političkog poretka u RS-u. Poretka u kojem, nakon “revolucije krvi” 90-tih, kojom je očišćen pretendovani “srpski teritorij” i kako-tako pravno legitimiziran, dolazi “revolucija duha”, u kojoj se RS treba legitimizirati ideološki, kulutrno i vanjskopolitički.

‘Revolucija krvi, pa revolucija duha’

Namjerno koristim ove ustaške ideološke sintagme “revolucije krvi, pa duha”, jer RS posmatram kao neku vrstu postmoderne Nezavisne Države Hrvatske. Dodik upravo radi na toj “revoluciji duha” i svaki njegov potez se može čitati u tom ključu. Dodik nije sam izmislio taj ključ. Ključ velikosrpskog etnoimeprijalnog i etnoekskluzivnog “lebensrauma” je prije 30 godina uspostavljen od dijela inetektualne elite Beograda, predvođene Dobricom Ćosićem i iznešen je u zloglasnom Memorandumu Srpske akademije nauka i umetnosti, javno obznanjenom 1986. godine.

Nažalost, taj memorandum, iako je direktni uzrok svih nedaća koje su zadesile srpski narod 90-tih, još uvijek lomi kičmu svim progresivnim političkim snagama u Srbiji i Bosni i Hercegovini i još tlači građane koji sebe percipiraju kao Srbe ili pravoslavce, gdje god se oni nalazili na Balkanu. Taj memorandum SANU-a sada djeluje kao ideja koja se materijalizovala, koja se ostvarila u svoj svojoj monstruoznoj želji i preciznosti.

Memorandum SANU nam sada može poslužiti kao prolog publikacije “Istorija RS-a”, koju je Dodik lično naručio, a koja je izdana uz pomoć dogmatičara krvi i tla, koje okuplja na Fakultetu političkih nauka u Banjoj Luci, na Pravnom fakultetu, na ANURS i u svom kabinetu. U toj “istoriji” nema priče o masovnim istrebljenjima i protjerivanjima nesrba iz bosanskih gradova i sela, nema priče o genocidu, nema priče o kampanji terora zbog koje je više od milion ljudi sa tih 72 posto okupirane teritorije pod kontrolom Vojske RS-a moralo da bježi iz svojih kuća, a kako bi Srbi i autori Memornaduma SANU imali svoju “banovinu” u Bosni i Hercegovini i rješili “srpsko nacionalno pitanje”.

U toj „istoriji“ naći ćete malo činjenica, puno ideoloških konfabulacija i nametnute amnezije, kojima se, ustvari, žele negirati sva dostignuća ZAVNOBiH-a  i modernizacije jedne multietničke i multikonfesionalne države kakva je Bosna, a ustoličiti RS, kao “vjekovna težnja srpskog naroda u Bosni i Hercegovini”. Klasično revidiranje i pisanje istorije od današnjice pa unazad ka prošlosti, po principu “vidjeću šta je bilo juče kako mi se to juče svidi danas”.

U igri i hercegovački Hrvati

Kako je sve što ima veze sa nastankom i opstanom RS-a neraskidivo povezano sa Srbijom, tako  je i ova “istorija”, napisana uz nesebičnu podršku esencijalističkih intelektualaca iz Beograda i Srbije, prije svih “uglednog” revizioniste i novog pantomimičara srpskog nacionalizma Čedomira Antića. Zanimlljiva je povezanost Memoranduma SANU i ove “istorije RS-a”, jer se u isto vrijeme u Srbiji vode procesi rehabilitacije Memoranduma SANU, rehabilitacije i glorifikacije Slobodana Miloševića i njegove zločinačke politike, a time i “njegove RS”. Stvari su dosegle takve fantazmerske razmjere da ne znam kako neko iole normalan i mentalno zdrav može tu knjigu i tu cijelu Dodikovsku i neofašističku priču glorifikacije i legitimizacije RS-a uzeti za ozbiljno, a kamoli za svoje životno ili ideološko opredjeljenje.

Zato ovo što Dodik radi u RS-u treba da bude crvena linija i opomena i najtvrđim zagovaračima i sljedbenicima, ili, pak, viktimizatorima i legitimizatorima pobijeđene ustaške ideje i NDH, kako u Hrvatskoj, tako i u Bosni i Hercegovini. Pogotovo jer je Dodik uspješno u svoju igru uvukao i određene političke snage među Hercegovcima i bosanskim Hrvatima – i u Bosni i Hercegovini, i u Hrvatskoj. Snage koje bi željele revitalizovati ideju “Herceg-Bosne”, ideju koja je ništa drugo do plagijat velikosrpske politike, ideju koja je dovela do etničkog istrebljenja nehrvata sa pretendiranog “hrvatskog grunta” u Bosne i Hercegovine.

Tu, prije svih, mislim na Dragana Čovića i njemu bliske, koji, kopirajući Dodika, na svakom ćošku tragaju za sigurnom lukom za svoje lično bogatstvo, priželjkuju treći entitet, svojevrsnu “hrvatsku verziju RS-a”. To su pobijeđene ideje i nadam se da će političari u Hrvatskoj, prije svega u Hrvatskoj demokratskoj zajednici, imati snage ukloniti ih sa političke scene, kao neozbiljne, antihrvatske, antievropske ili, ako hoćete, anticivilizacijske u onom najuniverzalnijem ljudskom smislu.

Klika koju je Dodik okupio oko sebe ne bavi se samo revizijom skorije prošlosti. U RS-u se zadnjih šest-sedam godina intezivnije nego u postratnom periodu dižu spomenici i memorijalne table četnicima i nacističkim kolaboracionistima iz Drugog svjetskog rata. Antifašistički partizanski pokret i Narodnooslobodilačka borba se posrbljava, prikazujući ga kao monolitno i većinski “srpskim” pokretom otpora, gdje tobož nije bilo Muslimana, Hrvata, katolika i drugih narodnosti. Time se nameće floskula da ako u partizanima nije bilo nesrba, onda su partizani mnogo “sličniji” četnicima.

‘Nova istorija pomirenih Srba’

Slijede skaradni i lažni pokušaji izjednačavanja uloge četnika i partizana u Drugom svjetskom ratu, koji nemaju utemeljenja u ozbiljnoj istoriografskoj građi. Upravo Dodik se u posljednje tri godine, svojim obraćanjima na obilježavanju Dana borca na Mrakovici (Kozara) i javnim nastupima, jasno pozicionira kao srpski vožd, koji “ima jednako razumijevanje i prema partizanima, i prema četnicima” i koji će napisati neku “novu istoriju pomirenih Srba” u Bosni i Hercegovini. Time se istorija antifašizma i NOB-a potpuno falsifikuje i revidira.

Četnici su baš u Bosanskoj Krajini stupili u najraniju i najintezivniju kolaboraciju sa ustašama i nacistima, već prilikom nacističkog slamanja partizanskog otpora na Kozari, a kasnije i u takozvanom četničkom puču 1942. godine, kada se otvoreno stavljaju na stranu NDH-a, koja, kuću po kuću i selo po selo, desetkuje jevrejsko, pravoslavno i romsko stanovništvo Krajine. Pokušavaju se ignorisati činjenice i posrbiti antifašizam te održati “svesrpsko ideološko pomirenje”.

To pomirenje je u RS-u nametnuto odmah 1992. godine putem rata i “revolucije krvi”, tačnije svopšteg klanja, da bi se sada, skoro 21 godinu poslije genocida u Srebrenici i 70-tak godina poslije poraza nacista i četnika, to svesrpsko pomirenje moglo umiti, servirati prosječnom građaninu i legitimizirati kao “naša nova, jedina i prava istorija”, ali sada u kontekstu “najmlađe srpske države”, RS-a. Koja je, da bi apsurd bio potpun, upravo i nastala na preživjelim šprancama i fašističkim ideološkim postavkama Velimirovića, Moljevića i Vasića 30-tih godina 20. vijeka, koje su prethodile četničkom poretku i nacističkoj kolaboraciji cjelokupne Nedićeve Srbije. I tako, krug je zatvoren, živjela Nedićeva Srbija i njena nasljednica RS.

No, sve bi ovo moglo ostati u domenu intelektualne i ideološke rasprave da Dodikov režim ne radi na potpunoj destabilizaciji ne samo Bosne i Hercegovine, nego i Balkana. Dodik je ucjenjeni ruski čovjek i veliki pragmatičar, koji uspješno koristi sve ove opisane ideološke teme za provokaciju i izazivanje tenzija, ali i dugoročno za vođenje sistematične politike osamostaljivanja, pa i potpune nazavisnosti RS-a od Bosne i Hercegovine.

Politika rata i teritorijalnih pretenzija

Dodik provodi projekciju srpskih nacionalista u kojoj Dejton nije početak RS-a kao jedne od regija u Bosni i Hercegovini, već njeno zvanično priznavanje kao države, koja u Dejtonu tobože unosi svoj državnopravni suverenitet u Bosnu i Hercegovinu. Srpski nacionalisti i Dodikov režim nisu još shvatili da je Dejton dao šansu srpskom narodu u Bosni i Hercegovini da ne doživi totalnu kapitualciju nakon zločinačkih politika koje su vodili njihovi lideri, već da krene ispočetka.

Dejton je dao mogućnost bosanskim Srbima i njihovim političarima da se odreknu državnog udara na ustavnopravni poredak i državni integritet Bosne i Hercegovine, koji je izveden 9. januara1992. i ranije, u oktobru 1991. godine. Priliku da raskinu sa ostavštinama rata i agresije i odreknu se od preddejtonske, pobunjeničke i zločinačke RS. Šansu da se prizna državnopravni suverenitet i kontinuitet Bosne i Hercegovine, od ZAVNOBiH-a, preko Republike Bosne i Hercegovine do dejtonske Bosne i Hercegovine, a da se postdejtonska RS shvati kao potpuno nova politička tvorevina neraksidivo vezana za Bosnu i Hercegovinu, a ne kao država koja ima pravo na samoopredjeljenje.

No, tu priliku niko od političkih garnitura bosanskih Srba nije ni shvatio, a kamoli prihvatio, i tu će ležati sve buduće tragedije koje će zadesiti srpski narod u Bosni i Hercegovini. Insistirajući na “državnosti RS-a”, kontinuitetu RS-a od 9. januara1992. godine nadalje i na pravu na samoopredjeljenje, Dodikov režim nastavlja sa politikom rata i teritorijalnih pretenzija, ali sada u novom vanjskopolitičkom kontekstu, u kojem je ruska politika jako zainteresovana da bude svjetski igrač na mnogim kriznim područjima, pa i ovom balkanskom.

Ultranacionalizam, rusofilstvo i revizionizam

Jašući na ultranacionalizmu, rusofilstvu i revizionizmu, Dodik je uspio instalirati ozbiljno ekonomsko, bezbjednosno-obavještajno i kulturno-propagandno prisustvo Rusije i ruske meke i konkretne moći u Banjoj Luci i RS-u. Razmjere tih veza su vidljive na svakom koraku u RS-u, od Ruda do Banja Luke. Policija RS-a se militarizuje i formira se neka vrsta unutrašnje vojske, ali i novi obavještajni aparat. Sve uz pomoć ruskog FSB-a. Ubrzo će Rusi imati svoju agenturnu i bezbjednosno-obavještajnu bazu i aerodrom u kasarni Zalužani pokraj Banja Luke, u koju se upravo ulažu deseci miliona eura porskih obveznika RS-a za njenu modernizaciju.

Uz pomoć Dodika, Putinova politika i moć se ankerisala u Bosni i Hercegovini i ne vidim načina, osim rata, da se ona deinstalira iz Bosne i Hercegovine. Zbog te ruske zaleđine, Dodik ima samopuzdanje i hrabrost da nameće referendume, da provocira i proizvodi tenzije i da se ne boji nikakvog hapšenja, ili, pak, drugih posljedica. Dodik neće stati i dok u Bosni i Hercegovini postoji RS, ta će tvorevina uvijek proizvoditi neke nove Dodike.

Zbog iracionalnog rusofilstva i suludih “srpsko-ruskih nadanja” srpskog nacionalističkog establišmenta, Rusi će uvijek uspijevati preko te etnoteritorijalne tvorevine destabilizirati Bosnu i Hercegovini i cijeli region. Možemo očekivati i nove referendume, kao naprimjer onaj što već “čuči” u Službenom glasniku RS-a o Sudu i Tužilaštvu Bosne i Hercegovine, ili možda o samostalnosti “države RS” unutar “realne unije Bosne i Hercegovine”, kako srpski nacionalisti vole da vide oblik državnog uređenja K Bosni i Hercegovini.

Kocka je bačena i sve je moguće

Dodikov režim će ići u pravcu potvrđivanja “državnosti RS-a” i na vanjskopolitičkom, i na unutrašnjepolitičkom, i na kulturnom, ali i na pravno-političkom planu, što je, ustvari, priprema za konačnu secesiju za deceniju ili dvije. To što Dodik radi je iznurivanje protivnika u Bosne i Hercegovine i dio je strategije koju Rusi vode lokalno po različitim regionima, kao odgovor na zapadnu strategiju obuzdavanja Rusije.

Ovo može potrajati još dvije decenije a da se ništa spektakularno ne desi u Bosni i Hercegovini i zato to Dodiku i uspijeva. Novija dešavanja i atak ruskih bezbjednosnih službi, preko Srbije i RS-a, na Crnu Goru i njen prozapadni establišment, ukazuje da će Rusi ubrzo morati kompenzirati poraz koji su doživjeli u kampanji protiv crnogorskog premijera Mila Đukanovića. Crna Gora bespovratno ide u NATO, a Rusi ostaju bez izlaza na Jadran.

Ko je sljedeći na redu, vidjećemo. Možda Makedonija, koja ima također moguće sudbonosne izbore u decembru ove godine? RS, sa Dodikom na čelu, svakako je stabilan i ideološki i operativni oslonac Putinovom režimu za destabilizaciju cijelog Balkana. Poslije ovog Dodikovog referenduma, kocka je bačena i sve je moguće.